Artiest info
PEER – 13/07/12

Roland's Super Allstar Enlightening Music Machine. Het klinkt als een psychedelisch project uit de jaren 60.
Maar in 2012 was dit een ensemble dat bestond uit ronkende namen: Roland Van Campenhout, Steven De Bruyn, Pieter-Jan De Smet en .... Helmut Lotti.
Vooral die laatste deed bij velen de wenkbrauwen fronsen. Oké, 'den Helmut' kan zingen, daar is iedereen het over eens, maar wat deed hij in godsnaam bij klassebakken als Roland en Steven De Bruyn?

Het begon allemaal op een Radio 1 sessie in 2011. Roland had een schare muzikanten uitgenodigd om met hem op het podium te staan. Waaronder Helmut Lotti. Deze sessie was zo'n succes, dat de hele bende besloot om er een paar vervolgen aan te breien: in de AB, de Handelsbeurs en de Roma. De kers op de taart kwam er op 13 juli van dit jaar. Toen mochten ze de vrijdagavond op Blues Peer afsluiten.
Er was op voorhand heel wat commentaar, én aandacht van de nationale pers, maar nadien was iedereen het erover eens: Roland had de perfecte begeleiders gekozen om samen met hem een feestje te bouwen!

Helmut, je hebt al een hele weg afgelegd in je carrière, je staat al meer dan de helft van je leven professioneel op de planken. Tijd voor een andere richting?
Voor mij is dit geen andere richting. Ik heb vroeger ook al 'One Night' van Elvis gezongen, en ik deed regelmatig 'jam-diners' voor mijn fans, daar zat ook altijd rock 'n roll en blues in. Zo anders is het dus niet, als Elvisfan is dat een beetje logisch.

Ook al vind je dat niet echt een andere richting, het is toch wel een 'dappere' beslissing.
Het is een zijsprongetje, maar het is niet de muzikale richting die ik met mijn nieuwe plaat wil uitgaan. Dat is nog helemaal iets anders.

En welke richting mag dat dan wel zijn?
Tja, daar mag ik nog niets over zeggen (lacht).

Steven, hoe zit het bij jou, want met al die projecten waar je in meedoet, vermoed ik dat je heel goed bent in het beheren van je agenda?
Als muzikant is het belangrijk dat je goed bent in het beheren van agenda's. Ik ben daar eigenlijk niet zo goed in (lacht), dus ik doe dat met periodes. Ook al omdat je het niet altijd op voorhand kan voorzien. Soms is er een éénmalig project dat aanslaat, en dat wordt teruggevraagd. En sommige periodes is het kalmer.
Ik ben iemand die niet gemakkelijk klaagt, ik neem het zoals het komt. Het laatste half jaar is het heel druk geweest, maar het geeft mij ook een goed gevoel om met veel dingen bezig te zijn, want van elk ding leer je.

Waar ben je dan nu mee bezig?
Wel, we hebben het bijna achter de rug: het project met Roland en Helmut, wat heel plezant was.
El Fish heeft nog een paar keer gespeeld en ik heb net een plaat opgenomen met de Rhythm Junks, die komt begin 2013 uit. Ik ga ook iets doen met een Braziliaanse dj, dj Tudo. Hij samplet Indianen uit het Amazonewoud. Die stammen zijn nog nooit buiten hun dorp geweest met hun muziek, en hij doet daar dan vanalles mee. Ik heb al een paar concerten met hem gedaan, en hij heeft me gevraagd om naar Brazilië te komen. Da's wel spannend.
Ik doe ook nog mee in een theaterstuk, 'Rosie en Moussa', van Michael De Cock. Het toneelstuk is gebaseerd op een verhaal van een kind wiens vader in de gevangenis zit, en zij weet dat eigenlijk niet.
Ik heb de muziek gemaakt, en speel die live op de scène samen met Jasper Hautekiet. We hebben ook allebei een kleine rol in het stuk. Da's wel plezant!

Je hebt ook meegespeeld op de debuutcd van Barefoot & the Shoes. Hoe heb je hen leren kennen?
Op zeker moment werd ik aangesproken door een vriend die bij Sonic Angel werkt. Hij zei dat hij een jonge bende muzikanten kende, en hij dacht dat het iets voor mij kon zijn. Ik heb geluisterd naar hun muziek, en daarna direct gebeld en gevraagd of ze een paar keer ons voorprogramma wilden doen. En van 't één komt 't ander (lacht).

Ze zijn nog heel jong en toch al professioneel bezig. Denk je dat er nu meer mogelijkheden dan pakweg 20 jaar geleden?
Vroeger was muzikant worden een beetje pionierswerk, en nu hebben veel mensen dat al voorgedaan, en zijn er veel meer faciliteiten. Voor mij persoonlijk was het een echte ontdekkingstocht, die heel lang geduurd heeft. Nu zie ik soms jonge mensen die precies evenveel weten als ik na 15 jaar. Dan valt volgens mij die spanning weg om eerst vanalles te proberen. Dus ik weet het niet, ik kan daar niet echt direct een éénduidig antwoord op geven. Ik weet niet of het dat voor hen gemakkelijker maakt, ik denk eerder moeilijker.

Ja, want nu 'moeten' ze presteren.
Ja da's waar!
Maar pas op, voor ons was dat ook niet altijd gemakkelijk om op het eind van de maand onzen boterham te verdienen.

Roland, vind je dat er genoeg media aandacht is voor blues en aanverwante genres?
Ik vind niet dat er meer aandacht moet zijn van de media, want geld maakt geld, en het commerciële is totaal iets anders dan wat wij doen.

Vertel nog eens hoe je bij de blues terechtgekomen bent? Want waarom grijpt die muziek jou zo aan?
Mijn eerste bluesplaat was er één van John Lee Hooker. En daarna kwam Lightning Hopkins.
Allez, ik was eerst wel in jazz geïnteresseerd, maar toen kwam John Lee Hooker, en was ik verkocht...
Blues is een gevoel. Je voelt de blues in alles wat er rond je is en leeft.
Er zijn ook heel wat jonge mensen die dat ook voelen, daar ben ik blij om. Zoals bv Tiny Legs Tim. Ik vind het heel straf wat die doet.
Ook Barefoot & the Shoes, die gasten zijn nog allemaal zo jong, en toch al zo straf!

Wat vind je ervan dat je wel eens de 'Godfather' van de blues in België genoemd wordt?
Ik vind daar eerlijk gezegd niet veel aan. Er lopen genoeg jonge talenten rond, zoals die jonge gast die hier met ons op het podium staat, Nevada Fellow. 't Is niet echt blues, maar wel héél knap gedaan. En dan is er ook nog Pieter-Jan De Smet. Allez, de aflossing van de wacht is er wel....

Steven, waarom koos jij indertijd voor mondharmonica? De meeste jongens gaan voor gitaar of drum.
Juist daarom (lacht). Dat was niet echt bewust, ik wou eigenlijk geen muzikant worden.
Ik studeerde sociologie, maar ik voelde wel dat dat niet was wat ik de rest van mijn leven wou doen. Ondanks het feit dat het me wel lag. Toen hoorde ik iemand mondharmonica spelen, en ik ben dat zelf ook beginnen spelen. In het begin heel simpel en gaandeweg lukte dat. Ik had wel talent, want als ik met andere mensen meespeelde, kon ik vrij snel volgen. En dat stimuleerde me. Ik denk dat ik na 2 jaar wel het gevoel had van 'dit is wél iets waarmee ik mijn leven kan vullen'.

De meeste kinderen volgen muziekschool, worden daarin gepusht. En soms komen daar heel goeie muzikanten uit voort.
Ik speel soms met een pianist, Maarten Lingier, die is op zijn 4 jaar begonnen, en die speelt ongelooflijk goed. Hij weet ook heel veel van muziek. Ik denk dat hij nu 19 is, maar hij weet veel meer over muziek dan ik. Dat haal ik nooit meer in. En ik kan ook nog altijd geen noten lezen, maar ik vind dat niet erg. Dat dwingt mij om op een andere manier naar muziek te kijken, en dat is daarom nog niet de verkeerde manier. Ik denk dat er heel veel manieren zijn om met muziek om te gaan en ik heb geen schrik van het feit dat ik geen noten kan lezen.

Helmut, ik kom nog even terug op je nieuwe cd. Wat zijn je verwachtingen?
Van mijn nieuwe cd? Heel veel. En ik bedoel dat niet commercieel, maar eerder voor mezelf. Ik verwacht daar heel veel bevrediging van, zeker als ik dat live ga brengen. En ik verwacht ook dat de mensen anders naar mij gaan kijken als artiest. Dat is alles.
En hoeveel mensen er komen kijken, dat zien we wel. Dat is bijzaak. Ik onderschat een publiek nooit. Ik wil niet één van de mensen zijn die denkt dat je ze het allemaal op een presenteerblaadje moet geven.

Er zijn waarschijnlijk wel fans uit je 'Classic' periode die zullen afhaken?
Wel ja dat kan, maar ik zal een ander publiek bereiken, en ik denk dat ik meer de traditionele mensen zal afstoten. Maar de meeste van mijn fans die komen trouwens ook gewoon naar hier. En ook oudere mensen.

Ja, dat heb ik ook gezien op Passaporta. Daar zaten de fans op de eerste rij. Ik vond het trouwens heel leuk wat je daar deed.
Dank u! Ik heb dat ondertussen nog twee keer gedaan.

Zou je dat niet meer willen doen, een combinatie van vertellen en zingen?
Bij mijn laatste concertreeks, 'Time To Swing' deed ik dat ook al. Een beetje conferencier-achtig, en daar heb ik ook nog staan tapdansen.

Je bent wel een perfectionist, niet?
Ja ik heb graag dat het allemaal perfect loopt. En soms loopt dat het plezier in de muziek in de weg. Ik zou voorrang moeten geven aan het spelplezier, ipv aan de perfectie.

Vind je het niet moeilijk om je hier aan te passen, het gaat er niet altijd strikt aan toe?
Ik heb met die mannen al een paar keer gespeeld, en zij doen heel hard hun best om zich aan te passen aan mij, en ik doe ook mijn best om mij aan te passen aan hen, en dat is leuk. Maar ik moet toch echt leren om mij gewoon eens simpelweg te laten gaan.

Dat leer je ook wel met ouder worden.
Het is sowieso al fel verbeterd. Ik heb vroeger mij nog omgedraaid naar orkesten en mijn middenvinger opgestoken.
Maar pas op, deze mannen hier zijn heel goed! Je weet alleen niet altijd welke richting het uitgaat op een bepaald moment, dat maakt het spannend.
Muziek moet ook leven, het wordt al te vaak doodgeslaan, nog voor het gebracht wordt. En dat kan toch niet de bedoeling zijn.

Roland, hoe zit het met jou, heb jij nog plannen voor een nieuwe cd?
Ik ben nu bezig met opnames met Mauro, die komt ook uit een andere richting, en die is ook van vanalles op de hoogte. Onze eerste sessie was 14 nummers. Dat betekent niet dat we die allemaal gaan gebruiken.
Ik doe ook muziek voor Wim Vandekeybus. Mijn gitarist en drummer komen uit die compagnie, en door het feit dat we zoveel gerepeteerd hebben en zoveel op het podium gestaan hebben, zou het zonde zijn om al die ervaring niet te gebruiken om mijn plaat steun te geven. 
Mauro is ook van alle markten thuis, hij weet veel van klassieke muziek, maar ook over punk, en avant garde. Ik vind dat hij een zwaar onderschat muzikant is.
Ik kies altijd mensen uit waar ik mij goed bij voel, ik kan niet op het podium staan met iemand die ik persoonlijk een absolute klootzak vind, ook al krijg ik daar 10.000 Euro per minuut voor. Ik zou dat niet kunnen. Mijn eerste vereiste om samen muziek te maken, is dat er vriendschap moet zijn, of een bewondering. Er moet een soort vuur, electrische geladenheid ontstaan tussen de mensen, zodat de ene de andere zijn batterij oplaadt.
Dat is voor mij muziek maken. Anders zit ik liever thuis in mijn zetel. Op mijne leeftijd ...

Steven, waar komt die passie vandaan om steeds op zoek te gaan naar andere geluidjes, effecten, enz.. ?
Je moet er iets mee doen hé (lacht).
Ik bedoel: je kan spelen zoals iedereen dat doet, of je kan proberen een eigen stem te vinden in je instrument. Ik ben nu nog altijd op zoek naar mijn eigen stem, vooral in muziek. Qua zang begin ik ze te vinden maar als mondharmonicaspeler... Ik vind dat een heel interessante zoektocht, ik denk dat mij dat mijn hele leven gaat boeien.
Voor heel veel mensen is een mondharmonica een country- of bluesinstrument. En voor mij is muziek, muziek, die indelingen bestaan niet. Ik vind alle soorten muziek even belangrijk en evenwaardig. En ik wil soms echt bewust die mondharmonica uit de blues en uit de country trekken en in andere genres laten insijpelen. En dan helpt het soms wel om de klank echt te veranderen. 

In welke landen ben je zo al geweest dankzij de muziek? En wat staat er nog op je verlanglijstje?
In Europa van Noorwegen tot Italië en Roemenië, en alles wat daarrond of -tussen ligt. En dan recent ben ik in Kinshasa geweest, wat ik supertof vond. We hebben gespeeld in het amfitheater waar Muhammed Ali gevochten heeft. Daar heeft ook nog BB King gespeeld, en James Brown. Dat was echt magisch! En ik ben ook in China geweest met de Rhythm Junks, en ook nog in Japan recentelijk. En binnenkort wil ik dus naar Brazilië.

Als je zelf een groep zou mogen samenstellen, wie zou daar allemaal inzitten? Zowel levende als dode artiesten.
Liever de levende, maar een pak van mijn helden zijn dood. Even denken...
Op gitaar Aram Bajakian, dat is een gitarist die bij Lou Reed speelt, maar die doet ook heel bluesy, rootsachtige dingen. Hij heeft een prachtige cd gemaakt met Armeense volksmuziek, nl. 'Kef'.
Rahsaan Roland Kirk, dat is dan iemand van het andere kamp (zijnde reeds overleden).
Kid Koala, iemand jong, hopelijk nog niet dood. Die is echt goed, en heeft me al heel hard geïnspireerd.
Thelonious Monk, als hij synthesizer zou spelen.

Je hebt al muziek geschreven voor film. Jouw muziek is sowieso heel beeldrijk en filmisch. Zou je dat nog willen doen?
Absoluut, ik vind dat heel boeiend. Een tijdje geleden heb ik iets gedaan voor een cowboyfilm, 'Miles Away'.  Vlak voor de première hebben ze mij gekontakteerd. Ze hadden niet veel tijd meer dus. Ik zei 'zorg dat er een heel goeie micro staat, en dat ik beeld kan zien', en ik heb dat gewoon live ingespeeld. Achteraf heeft de film op een festival in Amerika de prijs voor de beste muziek gewonnen, dus daar ben ik wel fier op.
Filmmuziek opnemen is echt raar: je speelt in een klein kamertje, het beeld is heel klein, en daarna ga je in een cinema naar die film kijken en dan klinkt dat heel anders!
Dus zo'n dingen vind ik heel tof, want je kan beelden laten spreken door muziek en omgekeerd.

Helmut, sinds 'The Voice' is het nieuwe modewoord in de muziekwereld 'de grain'.
Als je dat hebt, dan heb je geluk. Alhoewel dat een 'grain' in 95% van de gevallen eerder wijst op een probleem met de stembanden. Een afwijking. Een 'grain' is per definitie een afwijking. Maar het is wel mooi.  Mensen zijn meestal ook mooi door hun afwijking, en niet omdat ze zo perfect zijn.

Jij hebt nogal een zuivere stem. Denk je dat het kan dat daarom de mensen dit project zo raar bekijken?
Ik weet dat niet? Iedereen moet op zijn eigen manier zingen wat hij voelt. Blues gaat over gevoel, en ieder heeft zijn eigen manier om zijn gevoel te uiten. En dat er een hoop mensen zijn die dat clichématig bekijken, daar kan ik ook niks aan doen.

Laatste vraag: je benadrukt veel dat je van bescheiden komaf bent. Waarom doe je dat?
Doe ik dat echt? Dat is dan niet bewust. Ik ben daar niet mee bezig. Totaal niet.
Ik heb daar in het begin last van gehad. In het begin van mijn carrière vond ik dat ik dat niet verdiende. Je groeit op in een gezin met een alleenstaande moeder, die van 's morgens tot 's avonds op de baan is, en dan mag je voor de eerste keer een optreden doen op een privéfeest, dan krijg je twee keer wat zij op haar beste avonden verdiende. Daar was ik niet goed van. Totdat zij me zei 'koop er een schoon kostuum mee'. Wat ik dan ook gedaan heb.

Kathy Van Peteghem